Problem ziem polskich odegrał istotną role w polityce Napoleona. Cesarz Francji chętnie korzystał w swych kampaniach z pomocy polskich oddziałów wojskowych, dzięki czemu zdobył znaczne ziemie wojnie z Prusami. Wojenny potencjał tych ziem był ogromny i Bonaparte postanowił go wykorzystać.
W Warszawie, za zgodą Napoleona, w styczniu 1807 roku powstała Komisja Rządząca, która tymczasowo sprawować miała władzę wykonawczą na terenach zdobytych w wojnie z Prusami. 25 czerwca 1807 roku Napoleon i car Aleksander I spotkali się na tratwie zakotwiczonej na Niemnie w pobliżu Tylży. W wyniku kolejnych porozumień utworzone zostało Księstwo Warszawskie. Gdańsk, odebrany Prusom, został wolnym miastem pod kontrolą Francji. Na tronie Księstwa zasiadł król Saksonii i potomek Augusta III Sasa Fryderyk August Wettin. Rozwiązanie takie nie spełniło jednak oczekiwań szlachty oraz wojska polskiego. Utworzenie Księstwa Warszawskiego nie zaspokoiło również aspiracji społeczeństwa polskiego, liczącego na wskrzeszenie niepodległej Polski i przyłączenie pozostałych ziem.
W pierwszym okresie kształtowania się władz Księstwa, decydujący głos miał marszałek Davout, jako dowódca stacjonującego na ziemiach byłego zaboru pruskiego korpusu. Interesowały go przede wszystkim sprawy związane z obronnością. Władzą tymczasową była Komisja Rządząca, na czele której stał były marszałek Sejmu Wielkiego Stanisław Małachowski, zaś w skład której wchodzili m. in. Wybicki, Stanisław Kostka Potocki i inni przedstawiciele elit magnackich. Komisja ta miała kompetencje ustawodawcze i wykonawcze. Urzędnicy pochodzili z nominacji. Komisji podporządkowana była administracja terenowa. Organ ten działał do 5 X 1807 roku, kiedy to weszła w życie konstytucja Księstwa Warszawskiego – wówczas Komisja została rozwiązana.
Konstytucja Księstwa nawiązywała przede wszystkim do francuskiej konstytucji z 1799 roku. Zgodnie z nią Księstwo stawało się dziedziczną monarchią konstytucyjna, połączoną z Saksonią unią personalną. Król miał bardzo szerokie uprawnienia. Stał na czele władzy wykonawczej, miał inicjatywę ustawodawczą, miał prawo zwoływania sejmu i zgromadzeń wyborczych, nominował sędziów, senatorów i urzędników. Na czas pobytu w Saksonii przysługiwało mu prawo mianowania zastępcy (wicekróla). Fryderyk August nie korzystał z tej ostatniej prerogatywy, a podczas jego nieobecności funkcję tę pełniła Rada Stanu lub Rada Ministrów.
Władzą ustawodawczą był dwuizbowy Sejm. Senat, czyli izba wyższa, składał się z wojewodów, biskupów oraz kasztelanów. Senatorowie pochodzili z nominacji królewskiej. Izba poselska składała się początkowo z 60, a później ze 100 posłów, wybieranych przez szlachtę na sejmikach.
Kompetencje Sejmu były dość skromne. Jego rola w zasadzie ograniczała się do akceptowania projektów króla i Rady Stanu. Sejm uchwalał również podatki, wnoszone ustawy, kontrolował system monetarny. Posłowie mogli co prawda proponować zmiany w projektowanych aktach prawnych, jednak o przyjęciu poprawek decydowała Rada Stanu.
Organem doradczym, który działał u boku króla, była Rada Stanu. Przewodniczył jej król lub wicekról. Wchodziło do niej sześciu radców (z prawem głosu) oraz czterech referendarzy w charakterze rzeczoznawców. Zadaniem Rady Stanu było przygotowywanie projektów ustaw, dekretów królewskich itp. Pełniła również funkcje kontrolne względem ministrów oraz sądowe (sąd kasacyjny i sąd administracyjny). Z czasem uprawnienia Rady Stanu rosły, co prowadziło do licznych konfliktów z ministrami.
Władzę wykonawczą sprawowała Rada Ministrów, którą tworzyli mianowani przez króla ministrowie. Ministrowie wykonywali postanowienia królewskie i ustawy. Od 1808 roku obowiązywała zasada kontrasygnowania przez nich aktów króla. Ponosili odpowiedzialność konstytucyjną za swe decyzje, byli również odpowiedzialni przed panującym. Do ich sądzenia władca musiał powoływać sąd specjalny.
Teren Księstwa Warszawskiego był podzielony na departamenty oraz powiaty. Na czele departamentów stali prefekci, którym podlegała policja, zaś na czele powiatów – podprefekci. Prefekci i podprefekci podlegali ministrowi spraw wewnętrznych.
Doniosłe znaczenie w Księstwie Warszawskim miało zniesienie poddaństwa osobistego chłopów. Potwierdzono pełną własność pana do ziemi. Użytkowanie gruntów przez chłopów miała regulować ustawa notarialna. Wszystkich mieszkańców Księstwa Warszawskiego uznano za obywateli. Zniesienie poddaństwa osobistego umożliwiało odpływ ze wsi nadwyżek ludności. Los chłopów jednak nie uległ poprawie – ci, którzy zdecydowali się na opuszczenie wsi stanowili w miastach najemną siłę roboczą. Niektórzy z nich zaciągali się do wojska, licząc, że to poprawi ich byt.
Na gospodarkę Księstwa Warszawskiego główny wpływ miała wojna. Zniszczenia wojenne, przemarsze wojsk oraz ich stacjonowanie na terenie Księstwa dawały się we znaki. W rolnictwie panował ponadto kryzys, spowodowany blokadą kontynentalną. Rząd popierał rozwój przemysłu oraz akcję kolonizacyjną. Dokuczliwe dla gospodarki okazały się inflacja oraz chaos monetarny. Dopiero w 1810 roku uruchomiona została mennica państwowa, emitująca talary oraz grosze.
Na powstanie oraz rozwój armii Księstwa Warszawskiego duży wpływ miały potrzeby wojenne napoleońskiej Francji. W korpusie oficerskim dominowała szlachta. Funkcję wodza naczelnego pełnił Fryderyk August – miał on prawo przesuwania wojsk polskich do Saksonii i odwrotnie. Król władzę nad armią sprawował poprzez ministra wojny. Wojsko było bardzo ważne – przecież od sukcesów wojennych Napoleona zależało istnienie Księstwa.