Należy wiedzieć, że w XIII wieku wojownicze plemię Mongołów z północno-wschodniej Azji pod wodzą Czyngis-chana podbiło ogromne obszary w Chinach i na Środkowym Wschodzie. Na Zachodzie Mongołowie dotarli aż do Polski i Węgier. Początkowo niektóre europejskie kraje obawiały się inwazji Mongołów, którzy zostawiali za sobą śmierć i zniszczenie. Kiedy te obawy nie potwierdziły się, w Europie zaczęto patrzeć na Mongołów jako na potencjalnych sprzymierzeńców w walce z odwiecznymi wrogami – Turkami. Warto wiedzieć, że kilka europejskich państw wysłało swoich ambasadorów do stolicy Mongolii – Karakorum. W 1245 roku papież Innocenty IV wysłał księdza Giovanniego da Pian del Carpiniego, aby ten spotkał się z wielkim chanem (przywódcą Mongołów). Nieco później król Francji wysłał mnicha Williama Rubruka w tym samym celu. Jednak obie wizyty zakończyły się dyplomatycznym fiaskiem. Należy wiedzieć, że szlak G. Carpiniego został później wykorzystany przez kupców.
We wczesnych latach 60-tych XIII wieku weneccy bracia Matteo i Niccolo Polo powracający z handlowej misji z Krymu, zastali drogę zamkniętą przez Mongołów, co zmusiło ich do długiego objazdu. Na swej drodze spotkali ambasadora mongolskiego, który zaprosił ich do Chin. Dokonali tego, co wcześniej nie udało się księżom i wrócili do Europy z listem do papieża od chana Kubilaja, mongolskiego władcy Chin. Dokonali tego, co wcześniej nie udało się księżom i wrócili do Europy z listem do papieża od chana Kubilaja, mongolskiego władcy Chin. Natomiast w 1271 roku bracia Polo ponownie wyruszyli w podróż do Chin. Tym razem Niccolo zabrał ze sobą swego 15-letniego syna, Marco. Po drodze mogli obejrzeć wiele dziwnych zjawisk, takich jak gejzer z tryskającą ropą, duże owoce z zakręconymi rogami, każdy o długości około 1, 5 metra.
Marco opisywał wiele rzeczy: rodzaje rzemiosł i gospodarstw w różnych regionach, ludzi, ich wierzenia i zwyczaje. Po 3, 5-rocznej podróży rodzina Polo dotarła w końcu na dwór chana Kubilaja w Chanbalik (obecnie Pekin), gdzie znów zostali powitani przez władcę Chin. Młody Marco zrobił na nim tak duże wrażenie, że chan uczynił go przedstawicielem cesarskiego dworu. Marco odbył w imieniu chana Kubilaja wiele dyplomatycznych podróży, między innymi na Półwysep Malajski, na Sumatrę, do Tybetu i Sri Lanki. Opisał nawet podróż do Birmy i Indii.
Należy wiedzieć, że rodzina Polo pozostawała przez 17 lat w służbie chana Kubilaja. W 1292 roku wszyscy trzej zdecydowali się na powrót do Europy, ale chan bardzo niechętnie myślał o wyjeździe swoich wiernych sług. Powierzona im ostatnia misja dyplomatyczna stała się dobrą wymówką: musieli wracać przez Persję (obecnie Iran), dokąd eskortowali mongolską księżniczkę, narzeczoną Ilchana Arguna. Zanim jednak udało się im dotrzeć do Persji, narzeczony zmarł i księżniczka poślubiła jego syna. Rodzina Polo popłynęła do Hormuzu na chińskich dżonkach. Stamtąd już lądem podróżnicy udali się do Trebizondu i przez Konstantynopol dopłynęli do Wenecji. Podróż zabrała im trzy lata, więc kiedy dotarli do Wenecji, okazało się, że spędzili za granicą 24 lata.
Marco miał już 39 lat, ożenił się i został kupcem jak jego ojciec i wuj. Osiedliwszy się w Wenecji Marco Polo nie stracił ducha przygody. W czasie konfliktu zbrojnego pomiędzy Wenecją a Genuą został wzięty do niewoli. W więzieniu opowiedział historię życia współwięźniowi i imieniu Rustichello, który na podstawie tych wspomnień napisał książkę pod tytułem „Opisanie świata”. Dzieje Marco Polo poznał cały świat. Wiele opowieści wydawało się tak nieprawdopodobnymi, iż uważano je za zmyślone. Niektóre z nich nigdy nie zostały potwierdzone. Chociaż jeszcze wielu kupców i podróżników podążyło śladami Marco Polo, to żaden z nich nie pozostawił tak bogatych relacji ze swych podróży. Książka zainspirowała wielu odkrywców, w tym samego słynnego Krzysztofa Kolumba.
Warto wiedzieć też, że w 1368 roku Chińczycy zbuntowali się przeciwko Mongołom. Odtąd osadzali na tronie tylko własnych cesarzy, którzy nie pozwalali Europejczykom na wizyty. Mongołowie z zachodniej części imperium przeszli na islam, co ostatecznie zamknęło Wschód przed chrześcijańską Europą.