Adolf Hitler planował zostać malarzem. Profesorowie z wiedeńskich szkół uznali jednak, że młody artysta jest pozbawiony talentu, natomiast jego prace nie są pozbawione precyzji, która przydałaby się w architekturze. Niepowodzenie to poskutkowało załamaniem się Hitlera i skrajną biedą. Walczący podczas pierwszej wojny światowej żołnierz czuł się dotknięty tym, że zachodnie mocarstwa poniżyły pokonanych w tej wojnie. Austro-Węgry przestały istnieć, Cesarstwo Niemiecki padło, a Wilhelm II uciekł do Holandii, Polska i Czechosłowacja odzyskały niepodległość. Młody Adolf odkrył w sobie talent, który miał mu zapewnić sukces i karierę polityczną – okazało się, że był fantastycznym oratorem, a jego mowy sprawiały, że przeciwnicy przyjmowali jego poglądy, kobiety mdlały z wrażenia, a apologeci kochali go jeszcze bardziej.
W 1922 roku odbył się marsz na Rzym Benito Mussoliniego. Młody Hitler zaczął się inspirować włoskimi faszystami i usiłował powtórzyć ich sukces w Niemczech. Rok później zorganizował pucz monachijski, który okazał się krwawą jatką i klęską. Partia NSDAP została zdelegalizowana, a Adolf Hitler trafił do więzienia. Obawiając się wyroku śmierci, usiłował popełnić samobójstwo, jednak wytrącono mu broń z dłoni. Wyrok okazał się łagodny, a podczas pobytu w więzieniu Hitler napisał swoją książkę, „Mein Kampf”. Wątpliwej jakości dzieło składało się z dwóch części. Pierwsza miała charakter autobiograficzny, a druga była programem politycznym, który zakładał supremację i hegemonię Niemiec, czystość rasową, zdobycie większych terytoriów dla rasy germańskiej, a przede wszystkim programową nienawiść do Żydów. Wielu naukowców zastanawia się, skąd u Hitlera tak wielki wstręt do semitów.
Przypuszcza się, że zazdrościł im przedsiębiorczości i pieniędzy od czasów, kiedy sam sypiał w przytułkach i nie miał co jeść. Książka Hitlera miała stać się największym bestsellerem w III Rzeszy, a nowożeńcy dostawali ją od państwa z okazji ślubu. Jednak sporo czasu zajęło Hitlerowi osiągnięci takiej pozycji. Jego słynne wiece w piwiarniach monachijskich, na śląskich stadionach i w coraz bardziej szanowanych miejscach sprawiały, że z dnia na dzień cieszył się coraz większą popularnością i zyskiwał współpracowników, którzy mieli z nim być aż do samego końca. Byli nimi na przykład Alfred Rosenberg, główny ideolog nazizmu, Joseph Goebbels, minister propagandy III Rzeszy i wielu innych. W wyborach parlamentarnych w 1932 roku naziści okazali się najsilniejszą partią. Wiadomo jednak było, że Hitler bywa nieprzewidywalny i potrzebny będzie ktoś, kto powstrzyma go przed niebezpiecznymi przedsięwzięciami. Prezydent Hindenburg powierzył Hitlerowi misję tworzenia rządu, a sam zobowiązał siebie i von Papena, do hamowania zapędów niepokornego polityka.
Od 1933 roku Hitler był kanclerzem Niemiec, jednak na scenie politycznej miał jeszcze garstkę wrogów. W 1934 roku zorganizował Noc Długich Noży, akcję, która miała na celu wymordowanie jego przeciwników, którzy rzekomo szykowali się do przewrotu. Od tego momentu Niemcy były państwem partyjnej dyktatury, a Hitler Fuhrerem, który miał zmienić losy milionów ludzi. Już w 1935 roku złamał klauzulę Traktatu Wersalskiego i przywrócił obowiązkową służbę wojskową w Niemczech, a także podpisał ustawy norymberskie, na mocy których aryjczycy nie mieli prawa odbywać stosunków seksualnych z Żydami. Rozpoczął się okres wprowadzania coraz gorszych i bardziej poniżających restrykcji wobec narodu żydowskiego oraz okres intensywnego zbrojenia. W 1936 roku Hitler nakazał remilitaryzację Nadrenii, a dwa lata później zaanektował Austrię.
W 1939 roku widmo wojny światowej wisiało w powietrzu, ale wielu nie chciało tego dostrzec. Zachodnie mocarstwa godziły się na wszelkie żądania Hitlera, przekonane, że w ten sposób zapewnią pokój na świecie. W rzeczywistości Hitler po każdym sukcesie żądał więcej. We wrześniu 1938 roku dołączył do Niemiec Kraj Sudecki, w marcu 1939 roku Wehrmacht wszedł do Pragi, a państwo czeskie stało się Protektoratem Czech i Moraw. Kilka dni później naziści zajęli Kłajpedę, jedyny port litewski, w którym według zapewnień miał trwać wolny handel, ale nic z tego nie wyszło. W kwietniu 1939 roku Hitler zerwał pakt o nieagresji z Polską, ale potrzebował jeszcze paru miesięcy, by wyprodukować odpowiednią ilość broni.
Kiedy 1 września 1939 roku niemiecki pancernik przypłynął z przyjacielską wizytą do Gdańska, a potem zaczął strzelać w polską bazę przeładunku broni i amunicji na półwyspie Westerplatte, oddziały Wehrmachtu przekraczały granice Polski w kilku różnych miejscach. Rozpoczęła się najbardziej okrutna wojna wszech czasów, podczas której zginęło więcej cywilów niż żołnierzy, zlikwidowano sześć milionów europejskich Żydów, a miasta takie jak Warszawa, Stalingrad, Drezno, żeby nie wspomnieć o Hiroszimie i Nagasaki, fizycznie przestały istnieć.