Kiedy w 1933 roku zdecydowano, że Adolf Hitler zostanie kanclerzem Niemiec, planowano, że porywczy przywódca partii narodowo-socjalistycznej będzie hamowany przez prezydenta Hindenburga oraz von Papena. Sytuacja była jednak dynamiczna. W czerwcu 1934 roku doszło do Nocy Długich Noży, czyli akcji wymordowania wszystkich przeciwników Hitlera, którzy rzekomo szykowali się do przewrotu. W tym samym roku zmarł prezydent Niemiec, a Hitler wprowadził w kraju dyktaturę partyjną, nie mając żadnych przeszkód, by samodzielnie odbudowywać pozycję Niemiec według własnego programu.
W 1935 roku Hitler nakazał obowiązkową służbę wojskową w kraju, w którym była ona zakazana na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku. W tym samym roku zabrał się również za realizację swojej poniżającej i niszczycielskiej polityki wobec Żydów. Podpisano ustawy norymberskie, które zabraniały Żydom kontaktów seksualnych z Aryjczykami. W 1936 roku Fuhrer nakazał remilitaryzację Nadrenii, łamiąc jedną z podstawowych klauzul wersalskich umów. Hitler planował, że w najbliższych latach Niemcy staną się potężną Germanią, a ludzie czystej krwi uzyskają dodatkową przestrzeń do życia, z której wysiedli się lub w inny sposób zlikwiduje element niepożądany, a więc Żydów, komunistów, homoseksualistów i osoby niepełnosprawne.
W marcu 1938 roku Niemcy anektowali Austrię, a następnie zażądali Kraju Sudeckiego, który należał do Czechów, ale mieszkało tam sporo Niemców. We wrześniu europejskie mocarstwa, bez porozumienia z Czechami, podpisały układ monachijski, który zakładał przejęcie przez Hitlera Sudetenlandu. Czeski prezydent, Benes, podał się do dymisji i przeprowadził się do Anglii, Hitler obiecał, że nie będzie miał więcej żądań terytorialnych, a brytyjski premier, Neville Chamberlain, wrócił do Anglii z dumą pokazując dokument, który zapewni w Europie pokój. Nikt wówczas nie słuchał nieco pomijanego Winstona Churchilla, który ostrzegał przed nazistami i upierał się, że z pewnością zażądają więcej, a potem pogrążą świat w najstraszniejszej wojnie wszech czasów.
Na początku listopada 1938 roku Herszl Grynszpan, Żyd polskiego pochodzenia, zamordował w niemieckiej ambasadzie w Paryżu niemieckiego dyplomatę. Był to akt buntu i desperacji po tym, jak jego rodzina straciła wszystko wskutek coraz bardziej wykluczającej polityki nazistów wobec Żydów. Zamach ten stał się dla Hitlera idealnym pretekstem do zorganizowania pogromu Żydów na terenie Niemiec. W nocy z dziewiątego na dziesiątego listopada 1938 roku doszło do pogromów na terenie całego kraju. Mordowano Żydów, palono synagogi i wybijano szyby w witrynach sklepów żydowskich. Ze względu na ogromne ilości szkła zalegającego na ulicach dzień później, pogrom ten nazwano Nocą Kryształową. Hitler z wielką dokładnością realizował swój program polityczny, który zwarł już w „Mein Kampf” w 1923 roku. Mimo to Francja i Anglia stosowały tak zwaną politykę appeasementu, a więc szli mu na rękę, by nie prowokować go do gorszych czynów. Niewielu widziało, że zarówno opór, jak i uległość, nie mogły już zmienić tego, co zamierzał zrobić niemiecki przywódca. Żadna postawa nie mogła go odwieść od wielkich planów.
W marcu 1939 roku Hitler zaprosił do Berlina Emila Hachę, nowego prezydenta Czech. Sposób w jaki go traktował od początku miał wskazywać na tego, który w tym duecie ma przewagę i przywileje. Hacha długo czekał na rozmowę, ponieważ niemiecki przywódca oglądał film. Kiedy wreszcie pojawił się przed Czechem, poinformował go, że za kilka godzin Wehrmacht wejdzie do Czech, a jeśli spotka się z jakimkolwiek oporem, Praga zostanie zrównana z ziemią. Hacha zasłabł i przez moment sytuacja była na tyle poważna, że trzeba było zaangażować osobistego lekarza Hitlera, aby postawił go na nogi. Zszokowany prezydent podpisał podsunięte mu dokumenty bez porozumienia z parlamentem, wskutek czego Czechy poddały się Niemcom bez jednego wystrzału. Powstał Protektorat Czech i Moraw, a Emil Hacha bezwiednie stał się najtragiczniejszą postacią czeskiej polityki. Podejrzewany o kolaborację usiłował robić wszystko, aby jak najmniej jego rodaków ucierpiało. Fakt, że wysyłał życzenia urodzinowe do Hitlera mógł zaowocować tym, że w przypływie dobrego nastroju Hitler wypuszczał z obozów pracy kilkuset Czechów. Jednak uległość Hachy była fatalnie odbierana w jego kraju. W tym samym miesiącu Niemcy zajęli Kłajpedę, czyli jedyny litewski port morski i obiecali, że handel w porcie będzie przebiegał bez ograniczeń, co było oczywistym kłamstwem.
31 marca 1939 roku Anglia ogłosiła gwarancję niepodległości Polski, a w kwietniu Niemcy zerwali pakt o nieagresji wobec Polski. Wojna wisiała w powietrzu. Na przełomie sierpnia i września Niemcy zorganizowali incydent w Gliwicach. Grupa niemieckich więźniów przebrana w polskie mundury napadła na niemiecką radiostację, a następnie została rozstrzelana i zidentyfikowana jako polscy przestępcy. 1 września 1939 roku niemiecki pancernik Schleswig-Holstein przypłynął do Gdańska z przyjacielską wizytą i nagle otworzył ogień celując w polską bazę przeładunku broni i amunicji na półwyspie Westerplatte. W tym samym czasie oddziały Wehrmachtu przekraczały granice Polski w kilku miejscach, a Niemcy poinformowały świat, że musieli zareagować na niczym nie sprowokowany atak Polaków w Gliwicach. 3 września Anglia i Francja wypowiedziały wojnę Niemcom i były podczas tego konfliktu jedynymi państwami, które wypowiedziały wojnę innemu państwu nie po to, by odeprzeć atak lub powiększyć swoje terytorium, ale ze względu na zobowiązania sojusznicze. Nie miało to jednak większej wartości – zaczęła się tak zwana „dziwna wojna”, ponieważ oba mocarstwa w żaden sposób nie pomagały walczącym Polakom. 28 września zakończyło się oblężenie Warszawy, a w listopadzie postanowiono rozprawić się z polską inteligencją.
6 listopada 1939 roku aresztowano 183 profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego, z których większość trafiła do obozu pracy. Wprowadzono również restrykcje wobec polskich Żydów. W kolejnych latach Hitler zaatakował Danię, Norwegię, Holandię, Belgię, Luksemburg i Francję. W ciągu 21 miesięcy pokonał każdego wroga, poza Anglią, zdobył całą Europę Północną, poza Szwecją, całą Europę Południową, poza Hiszpanią i Portugalią, które i tak były w rękach neutralnych faszystów, oraz całą Europę Środkową i Zachodnią, poza neutralną Szwecją. Atak na ZSRR, który był sojusznikiem Niemiec, spowodował, że 22 czerwca 1941 roku doszło do zwrotu akcji. Nagle Stalin stał się sojusznikiem zachodnich aliantów, a program Lend-Lease, który utrzymywał Wielką Brytanię na powierzchni, został rozszerzony na Rosję. Dopiero potęga Związku Radzieckiego, połączona z USA i zachodnioeuropejskimi mocarstwami mogła doprowadzić do klęski nazistów. W 1943 roku Niemcy przegrali bitwę o Stalingrad, a 90 000 żołnierzy poszło do niewoli. W tym samym roku zostali rozgromieni pod Kurskiem w największej bitwie pancernej. W styczniu 1945 Rosjanie przekroczyli granice Niemiec, a Rokossowski miał pod sobą 2 400 000 żołnierzy. Alianci ulegli również namowom Stalina, aby nasilić bombardowania niemieckich miast. Plany te były omawiane na początku 1945 roku podczas konferencji jałtańskiej. W lutym 1945 zrzucono 1500 ton materiałów wybuchowych i 1200 ton materiałów zapalających na Drezno.
W kwietniu generał Model zastrzelił się, ponieważ nie miał już możliwości, by wypełniać polecenia Adolfa Hitlera. 30 kwietnia sam Hitler i jego żona, Eva Braun, popełnili samobójstwo w bunkrze. Nieco ponad tydzień później Niemcy ogłosiły kapitulację, a jedynym agresywnym mocarstwem w tamtej chwili była Japonia, która zaatakowała Stany Zjednoczone w grudniu 1941 i popierała Niemców. 6 sierpnia 1945 Amerykanie zrzucili bombę atomową na Hiroszimę. 70 000 ludzi zginęło natychmiast, a dziesiątki tysięcy w ciągu kilku kolejnych dni. 8 sierpnia ZSRR najechał Mandżukuo i Południowy Sachalin, wypowiadając Japonii wojnę, a dzień później druga bomba atomowa spadła na Nagasaki. Japończycy poddali się i rozpoczął się proces sprzątania świata po najstraszniejszej wojnie w historii.