Święty Hieronim głosił, że chrzest zapewnia wieczne oczyszczenie, więc nie ma konieczności myć się drugi raz. Ciekawym jest, że nakłaniał on kobiety do tego, aby całkowicie zrezygnowały z higieny. Uważano, że kąpiele zaburzają funkcje biologiczne, a jednocześnie „psują duszę”. Warto wiedzieć, że opisywana teoria została przyjęta z entuzjazmem przez wiele arystokratek. We wczesnym średniowieczu księżą z ambony nawoływali do tego, aby nie skupiać uwagi na kwestiach związanych z pielęgnacją ciała.
W trosce o czystość duszy
W średniowieczu rezygnowano z kąpieli w trosce o czystość duszy. W dużej mierze wynika to z faktu, że osoby święte oraz błogosławione były ascetami z zamiłowaniem do brudu. Polskie królowe uważały, że jest to idealny wzór do naśladowania. Dotyczyło to przede wszystkim władczyń, które panowały w XIII wieku. Mowa tutaj o m.in. Kindze – żonie Bolesława Wstydliwego, Jadwidze – żonie księcia Henryka Brodatego. Wspomniane panie wyróżniała przesadna wstrzemięźliwość. Pierwsza z nich nie straciła cnoty nawet w małżeństwie. Zgodnie z historycznymi zapiskami „nigdy nie zażywała ulgi w kadzi lub w łaźni, ani też żadną wodą nie obmywała twarzy, jak tylko przy okazji komunii albo w wielkiej potrzebie”. Jadwiga po powiciu dziecka odmówiła dalszego pożycia z księdzem. Zdecydowała się na życie w klasztorze, gdzie pełniła rolę mniszki. Nie tylko nie dbała o wygląd oraz higienę, ale również głodowała.
Przerażające praktyki higieniczne
Śląska księżna Jadwiga lubowała się w przerażających praktykach higienicznych. Interesującym faktem jest to, że zmuszała do nich również wnuków. Korzystała ona z wody, która była wykorzystywana przez mniszki do obmywania nóg. Polewała nią swoją głowę oraz twarz, a następnie kąpała w niej wnuczki. Ponadto, stosowała możliwie najbardziej brudne ręczniki. Bez oporów kładła je na usta oraz oczy. Nie oznacza to jednak tego, że w średniowieczu nie znano kąpieli. Wręcz przeciwnie – to właśnie w tych czasach pojawiły się luksusowe łaźnie oraz pałacowe łazienki.